آشنایی با شغل آرشیتکت

به کسی که معماری می‌کند و به همهٔ جنبه‌های معماری اعم از هنر، علم و تجربه تسلط دارد معمار یا آرشیتکت می‌گویند.

همچنین شاخصه اصلی یک معمار، ذوق و خلاقیت اوست.

یک معمار، یک فرد آموزش‌دیده در برنامه‌ریزی، طراحی و نظارت بر ساخت‌وساز ساختمان است.

در واقع معمار، مانند همه افراد دیگر، تخیلاتی دارد ولی با این تفاوت که می‌تواند این تخیلات خود را به عرصه ظهور برساند.

تفاوت معماران نیز در قدرت تخیل و همچنین توانایی آنان برای تحقق بخشیدن به آن است،

پس یک معمار، باید در تمامی زمینه‌های علمی و هنری خبره باشد تا بتواند اثری درخور توجه از خود بجا بگذارد.

آرشیتکت (Architect) کسی است که نقشه می‌کشد، طراحی می‌کند و بر ساخت‌وساز ساختمان نظارت دارد.

حرفه معماری به معنای ارائه خدمات در ارتباط با طراحی و ساخت‌وساز ساختمان و فضای داخل و اطراف آن است،

که به عنوان هدف اصلی آرشیتکت برای مالکیت یا استفاده از آن است.

طراح اوست و نظارت مستقیم بر فعالیت دیگر مهندسان عمران - تأسیسات الکتریکی - تأسیسات مکانیکی دارد.

در واقع معمار ناظر نهایی و هماهنگ‌کننده کلیه نقشه‌های یک بنا شامل

نقشه‌های معماری و طراحی - نقشه‌های محاسبات سازه‌ای و نقشه‌های تأسیساتی است.

به‌طور حرفه‌ای، تصمیمات یک معمار امنیت عمومی را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

در نتیجه وی باید آموزش‌های تخصصی را پشت سر بگذراند که این آموزش‌ها شامل:

آموزش پیشرفته و عملی (یا کارآموزی) جهت تجارب عملی برای کسب مجوز معماری هستند.

واژه‌های معمار و معماری هم‌چنین برای معماری مناظر،

معماری دریایی و اغلب حوزه‌های مرتبط با فناوری اطلاعات (مانند معمار شبکه یا معمار نرم‌افزار) استفاده می‌شود.

در اغلب حوزه‌های قضایی، از واژه معماری به صورت حرفه‌ای و تجاری استفاده می‌شود و «معمار مناظر» ازنظر قانونی محافظت می‌شود.

معماری یکی از هفت هنر اصلی است و معمار هنرمند است و آثار او در زمره آثار هنری بررسی می‌شود.

او باید دارای قدرت تجسم بالا، ذوق هنری و خلاقیت باشد و عناصر زیبایی‌شناختی بصری را بشناسد.

معمارها رسالت سنگینی در جامعه امروز دارند،

چرا که باید سوخت‌های فسیلی و تجدید ناپذیر را حذف و پای انرژی‌های تجدیدپذیر مانند :

انرژی آفتاب - انرژی باد و… را به زندگی روزمره باز کنند و با فراهم کردن شرایط آسایش این انرژی‌ها را به خدمت گیرند.

امروزه طراحی‌های تمام طراحان صاحب‌نام دنیا با رویکرد این علم صورت می‌پذیرد و این نوع

طراحی را در ایران با نام معماری پایدار - معماری سبز در گروه انرژی معماری می‌شناسند.

در گذشته به‌جای کلمه معمار، از مهراز استفاده می‌کردند.

معمار فردی است که تفکرات ناب و خلاقانه خود را بر اساس تعاریف مختلف با توجه به

فرهنگ - سبک معماری منطقه - اقلیم - دید و منظر مناسب - کاربری فضا و فاکتورهای مهم دیگری اتود می‌زند.

رسالت اصلی رشته معماری، طراحی ساختمان‌های مفید، زیبا و اصیل و ساماندهی به محیط مصنوع و شکل‌دهی،

به فضای زندگی انسان در توازن با طبیعت متناسب با ارزش‌ها و شرایط فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و فنی جامعه است.

معماری ضمن اینکه یک رشته فنی مهندسی است، درعین‌حال تخصصی مرتبط با شرایط فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی جامعه است.

به همین جهت آموزش در رشته معماری به عنوان یک تخصص چند رشته‌ای شامل مباحث فنی و مهندسی می‌شود،

همین‌طور بر خلاقیت، ذوق هنری و بنیان‌های زیبایی‌شناسی و مهارت‌های حرفه‌ای تکیه دارد و نیز از مباحث علوم اجتماعی، اقتصادی و روانشناسی بهره می‌گیرد.

معمار، فردی است چندبعدی و دوراندیش، با ذهنی خلاق و تفکری نظام‌مند و همراه با مهارت‌های حرفه‌ای مناسب.

در این راستا معمار مسائل مطرح در حوزه معماری را به درستی تحلیل و ارزیابی کرده، اطلاعات مورد نیاز را جمع‌آوری،

پالایش و سازمان داده، آن‌ها را در طراحی ساختمان‌ها و فضای دلنشین و زیبا بکار می‌بندد،

به‌طوری‌که کیفیت زندگی افراد جامعه به صورت روزافزون بهبود یابد.

آرشیتکت‌ها وظایف زیر را بر عهده دارند:

طراحی و تهیه پروژه ساختمانی ساده مانند حمام، مدرسه، خانه مسکونی
تهیه پروژه ساختمانی اداری و مسکونی و ساختمان‌هایی که علاوه بر معماری از جنبه تخصصی نیز مهارت بخصوصی لازم دارند مانند بیمارستان‌ها، کارخانه‌ها، مراکز بهداشتی و آموزشی
تعیین مشخصات فنی و امور تزئینی ساختمان‌ها و نظارت بر اجرای عملیات ساختمانی فوق‌الذکر
مطالعه و بررسی روش‌های معماری قدیم و جدید
بازدید محل ساختمان و اراضی به‌منظور جمع‌آوری اطلاعات جهت طرح نقشه و پروژه
بررسی ابعاد فضائی نقاط مسکونی کشور
مطالعه جهت تهیه و توصیه ضوابط معیارهای مورد نیاز و پروژه‌های ساختمانی
نظارت بر اجرای عملیات ساختمانی فوق‌الذکر
شرکت در کمیسیون‌های تخصصی

Fateme یکشنبه 27 مرداد 1398 ساعت 10:39

0 نظر

آشنایی با صنعت ساختمان سازی

صنعت ساختمان سازی از زمان های قدیم به عنوان یک صنعت سنتی و با بهره وری کم شناخته شده است.

بر اساس مطالعات اخیر این فرآیند زمان بر بوده و به کندی پیش می رفته است؛

اما با ورود تکنولوژی به این صنعت در دهه های اخیر با استفاده از قطعات پیش ساخته، ساخت ساختمان ها سریع تر به پایان می رسد.

صنعت ساختمان سازی – ساختمان چیست؟

ساختمان یا بنا سازه ای است که برای سکونت و به عنوان سرپناه یا برای کار ساخته می شود که محیط را به دو بخش درون و بیرون تقسیم می کند.

در معنای کلی هر سازه ای را می توان ساختمان نامید. منظور از ساختمان، بناهای ساخته شده با مصالح بنایی همچون سیمان، آجر، گچ، آهن و… می باشد.

برخی از ساختمان ها را از نظر بلندی که دارند طبقه بندی می کنند مثلا به ساختمان هایی

که بلندی آنها از اندازه مشخصی بیشتر باشد، ساختمان بلند مرتبه می گویند.

جالب است بدانید طبق مصوبه سال 1377 شورای عالی شهرسازی و معماری در ایران به

ساختمان هایی که بالاتر از شش طبقه باشند ساختمان بلند مرتبه می گویند.

همچنین به ساختمان های بسیار بلند برج یا آسمان خراش گفته می شود و به ساختمان

های بزرگ با ارزش قدیمی بیشتر، عمارت می گویند.

صنعت ساختمان سازی – انواع ساختمان بر اساس اهمیت و نوع کاربرد

ساختمان ها بر اساس اهمیت و کاربرد به چهار گروه اصلی تقسیم بندی می شوند که عبارت اند از:

گروه 1 (ساختمان با اهمیت خیلی زیاد): مراکز آتش نشانی، بیمارستان ها، مخابرات، نیروگاه ها، برج های مراقبت،تاسیسات آب رسانی، مراکز کمک رسانی، رادیو و تلویزیون، تاسیسات انتظامی و… .
گروه 2 (ساختمان با اهمیت زیاد): این ساختمان ها نیز به 3 دسته تقسیم می شوند:

الف) آن دسته از ساختمان هایی که خرابی ناشی از آن موجب تلفات جانی و مالی زیادی می شود مثل

فروشگاه های بزرگ، مدارس، سینماها و… .

ب) آن دسته از ساختمان هایی که باعث از دست رفتن ثروت ملی می شوند مثل

مراکز نگهداری اسناد و مدارک ملی، موزه ها و… .

ج) آن دسته از ساختمان هایی که موجب آتش سوزی و آلودگی محیط زیست می شوند

مثل مراکز سوخت رسانی، پالایشگاه ها و… .

گروه 3 (ساختمان های با اهمیت متوسط): این دسته شامل همه ساختمان های مشمول آیین نامه، به جز ساختمان های اعلام شده در سه گروه دیگر می باشد؛ مانند هتل ها، پارکینگ های چند طبقه، کارگاه ها، ساختمان های صنعتی، ساختمان های مسکونی و اداری و تجاری و… .
گروه 4 (ساختمان های با اهمیت کم): این گروه از ساختمان ها نیز شامل دو دسته می شود که دسته اول مربوط به ساختمان هایی است که خسارت نسبتا کمی از خرابی آنها ایجاد می شود و احتمال بروز تلفات انسانی در آن کم است مثل سالن های نگهداری دام و انبارهای کشاورزی. دسته دوم هم ساختمان های موقتی هستند که بهره برداری از آنها کمتر از دو سال است.